ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ပန္းခ်ီပန္းပုညေက်ာင္း၊ အပိုင္း(၁)
ကၽြန္ေတာ္ ၁၉၉၅မွာ ၁၀တန္းေအာင္ေတာ့ တကၠသိုလ္ေတြက ခ်က္ခ်င္းမတက္ရေသးဘူး။ ေစာင့္ရမွာဆိုေတာ့ အားေနတယ္။ အဲ့ဒီမွာ အစ္ကို၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္က ပန္းခ်ီေက်ာင္း တက္မလားဆိုပီး လာေျပာတယ္။ ပန္းခ်ီနဲ႔ထိေတြ႔ဘူးတာ၊ အမွတ္တရျဖစ္တာေတြရွိခဲ့ေပမယ့္ ဒါက ဘ၀တစ္ခုလံုးအတြက္လို႔ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက တစ္ခါမွကို မေတြးမိခဲ့ပါဘူး။ ဒီအတိုင္းဘဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး တက္မယ္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းအပ္ျဖစ္တက္ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့။
ေက်ာင္းလခက မွတ္မွတ္ရရတစ္လ၅၀က်ပ္။ ၄နာရီခြဲေလာက္ကေန ၆နာရီခြဲအထိ ဆိုေပမယ့္ျပန္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ျပန္လို႔ရတာပါဘဲ။ တစ္ပတ္ကို ၃ရက္တက္ရတယ္။ တနလၤာ၊ ဗုဒၶဟူး၊ ေသာၾကာေန႔ေတြမွာေပါ့။ အသက္ေရာ ပညာအရည္အခ်င္းေရာ ကန္႔သတ္မထားလို႔ အရြယ္စံု လူစံုေတြ႔ရတာဘဲ။ ေက်ာင္းစတက္ေတာ့ နည္းနည္းေနာက္က်ေနပီလို႔ထင္တာဘဲ။ ၾသဂုတ္လလို႔ထင္တယ္။ ဇြန္လကတည္းက ေက်ာင္းဖြင့္ထားလို႔ ၂လေက်ာ္ေလာက္ေနာက္က်ေနဘီ။
မ်ဥ္ေၾကာင္းေတြစျခစ္ရတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး အေရွ႕မွာ ခ်ထားတဲ့ပစၥည္းေတြကို တိုင္းပီးေရးရေတာ့တာပါဘဲ။ သင္တာက ဆရာေက်ာ္သူရိန္ပါ။ ပန္းခ်ီကိုစနစ္တက်နဲ႔ သင္ေပးခဲ့တဲ့ ပထမဦးဆံုးဆရာပါဘဲ။
ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ပန္းခ်ီဆိုတာ ရုပ္ျပစာအုပ္ေလာက္ဘဲသိတယ္။ လမ္းေဘးမွာေတြ႔ေတြ႔ေနတဲ့ ဓါးျခစ္ပန္းခ်ီေလာက္ကို ပန္းခ်ီလို႔ထင္ခဲ့တဲ့သူပါ။ တက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းတစ္ခုကလည္း ရုပ္ျပေတြကို ကူးေရးခ်င္တာဘဲ။ ၿမိတ္၀င္းထိန္တို႔၊ စိုင္းလားရႈိးတို႔၊ ေက်ာ္ေအာင္ေမာ္တို႔လို ရုပ္ျပစာအုပ္ထဲက အရုပ္လွလွေလးေတြ ေရးတတ္ခ်င္တာပါ။ ပန္းခ်ီကားဆိုတာ ၾကားဖူးရုံရွိတာ လံုးလံုးကိုမေတြ႔ဘူးတာ။
ေက်ာင္းမွာ ၉တန္းတုန္းက ပန္းခ်ီသင္ေပမယ့္ သိတဲ့အတိုင္း စာသင္ခ်ိန္ေတြဖဲ့ဖဲ့ယူသြားတာ ဘာမွကိုမက်န္ဘူး ပန္းခ်ီသင္ခ်ိန္က။
တကယ္ေတာ့ အတတ္ပညာတစ္ခုကို စနစ္တက်နဲ႔ သင္ယူသင့္တယ္ဆိုတာ အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့မသိပါဘူး။ ဆရာကဒါေရးဆိုေရးေပါ့။ ခဲတံကိုေထာင္လိုက္ လဲလိုက္နဲ႔တိုင္းလိုက္ စာရြက္ေပၚမွာမွတ္လိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ေလးကိုယူပီးေတာ့ တုိင္းေရးရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထြက္လာတဲ့ပံုက တလြဲ။ ႀကီးလိုက္ ေသးလိုက္။ ျပန္တိုင္းလိုက္ ျပန္ေရးလိုက္ပဲေပါ့။ အေျခခံပန္းခ်ီဆိုတာက သင္ဖူးတဲ့သူတိုင္းသိပါတယ္ ေအာက္ေျခမ်ဥ္းကို အရင္ေရး။ ၿပီးရင္ အျမင့္မ်ဥ္းထည့္။ ေရးမယ့္အရာ၀တၴဳရဲ႕ အျမင့္ေတြကိုတိုင္း။ ၿပီးရင္ အက်ယ္ကိုတိုင္း။ မ်ဥ္းေၾကာင္းေတြဆက္ရင္ ပံုေပၚလာတာေပါ့။ အခုေျပာေနတာလြယ္တာ။ စေရးတုန္းကဆို ပံုကအခ်ိဳးကမမွန္။ အေ၀းကေနတိုင္းေရးေတာ့ စာရြက္ထဲမွာ ေသးေသးေလးဘဲေပၚ။ တကယ္ကို အခက္ေတြ႔ခဲ့တာပါ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ဘာမွန္းညာမွန္းမသိပါဘူး။ တိုင္းဆိုတိုင္း ေရးဆိုေရးဘဲ။ ေနာက္ပိုင္း ထဲထဲ၀င္၀င္ဆက္လုပ္ျဖစ္မွ ဘာလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ေလ့က်င့္ရလည္းဆိုတာ နားလည္လာတယ္။
ေရးရတာ အဆင္မေျပတိုင္း ဆရာေက်ာ္ကို ေရးျပပါဦးဆိုတာ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္မွန္းမသိပါဘူး။ အခုတေရးေရးနဲ႔ေပၚလာတာက ဆရာေက်ာ္ေရးျပခဲ့တာက အေျခခံသင္ရိုးအတိုင္းဘဲ ေအာက္ေျခမ်ဥ္း၊ အျမင့္မ်ဥ္း၊ အရာ၀တၴဳရဲ႕အျမင့္ေတြရွာ၊ အက်ယ္မ်ဥ္းေတြရွာ ရွာထားတဲ့အမွတ္ေတြကိုဆက္။ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေမးေမး ဒီအဆင့္အတိုင္းေရးျပခဲ့တာကို အခုထိ အမွတ္ရမိတယ္။ ဘာမွမဟုတ္ဘူးလို႔ထင္ရေပမယ့္ အဲ့ဒီအဆင့္ေတြကို ထပ္ခါတလဲလဲ ျမင္ခဲ့ရတဲ့ေက်းဇူးက ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ျပန္ေလ့က်င့္တဲ့အခါ အဆင့္မေက်ာ္မိေတာ့ဘူး။ ဒီအဆင့္အတိုင္းကိုအတိအက် ေလ့က်င့္မိေတာ့တာေပါ့။ မ်ဥ္းေၾကာင္းေတြရဲ႕တန္ဖိုး၊ တည္ေနရာေတြရဲ႕တန္ဖိုးကို မွန္မွန္ကန္ကန္ေလ့က်င့္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ဒါေတြက အရမ္းကိုအေရးႀကီးမွန္းမသိခဲ့ဘူး။
ေက်ာင္းမွာ ၉တန္းတုန္းက ပန္းခ်ီသင္ေပမယ့္ သိတဲ့အတိုင္း စာသင္ခ်ိန္ေတြဖဲ့ဖဲ့ယူသြားတာ ဘာမွကိုမက်န္ဘူး ပန္းခ်ီသင္ခ်ိန္က။
တကယ္ေတာ့ အတတ္ပညာတစ္ခုကို စနစ္တက်နဲ႔ သင္ယူသင့္တယ္ဆိုတာ အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့မသိပါဘူး။ ဆရာကဒါေရးဆိုေရးေပါ့။ ခဲတံကိုေထာင္လိုက္ လဲလိုက္နဲ႔တိုင္းလိုက္ စာရြက္ေပၚမွာမွတ္လိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ေလးကိုယူပီးေတာ့ တုိင္းေရးရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထြက္လာတဲ့ပံုက တလြဲ။ ႀကီးလိုက္ ေသးလိုက္။ ျပန္တိုင္းလိုက္ ျပန္ေရးလိုက္ပဲေပါ့။ အေျခခံပန္းခ်ီဆိုတာက သင္ဖူးတဲ့သူတိုင္းသိပါတယ္ ေအာက္ေျခမ်ဥ္းကို အရင္ေရး။ ၿပီးရင္ အျမင့္မ်ဥ္းထည့္။ ေရးမယ့္အရာ၀တၴဳရဲ႕ အျမင့္ေတြကိုတိုင္း။ ၿပီးရင္ အက်ယ္ကိုတိုင္း။ မ်ဥ္းေၾကာင္းေတြဆက္ရင္ ပံုေပၚလာတာေပါ့။ အခုေျပာေနတာလြယ္တာ။ စေရးတုန္းကဆို ပံုကအခ်ိဳးကမမွန္။ အေ၀းကေနတိုင္းေရးေတာ့ စာရြက္ထဲမွာ ေသးေသးေလးဘဲေပၚ။ တကယ္ကို အခက္ေတြ႔ခဲ့တာပါ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ဘာမွန္းညာမွန္းမသိပါဘူး။ တိုင္းဆိုတိုင္း ေရးဆိုေရးဘဲ။ ေနာက္ပိုင္း ထဲထဲ၀င္၀င္ဆက္လုပ္ျဖစ္မွ ဘာလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ေလ့က်င့္ရလည္းဆိုတာ နားလည္လာတယ္။
ေရးရတာ အဆင္မေျပတိုင္း ဆရာေက်ာ္ကို ေရးျပပါဦးဆိုတာ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္မွန္းမသိပါဘူး။ အခုတေရးေရးနဲ႔ေပၚလာတာက ဆရာေက်ာ္ေရးျပခဲ့တာက အေျခခံသင္ရိုးအတိုင္းဘဲ ေအာက္ေျခမ်ဥ္း၊ အျမင့္မ်ဥ္း၊ အရာ၀တၴဳရဲ႕အျမင့္ေတြရွာ၊ အက်ယ္မ်ဥ္းေတြရွာ ရွာထားတဲ့အမွတ္ေတြကိုဆက္။ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေမးေမး ဒီအဆင့္အတိုင္းေရးျပခဲ့တာကို အခုထိ အမွတ္ရမိတယ္။ ဘာမွမဟုတ္ဘူးလို႔ထင္ရေပမယ့္ အဲ့ဒီအဆင့္ေတြကို ထပ္ခါတလဲလဲ ျမင္ခဲ့ရတဲ့ေက်းဇူးက ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ျပန္ေလ့က်င့္တဲ့အခါ အဆင့္မေက်ာ္မိေတာ့ဘူး။ ဒီအဆင့္အတိုင္းကိုအတိအက် ေလ့က်င့္မိေတာ့တာေပါ့။ မ်ဥ္းေၾကာင္းေတြရဲ႕တန္ဖိုး၊ တည္ေနရာေတြရဲ႕တန္ဖိုးကို မွန္မွန္ကန္ကန္ေလ့က်င့္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ဒါေတြက အရမ္းကိုအေရးႀကီးမွန္းမသိခဲ့ဘူး။
No comments:
Post a Comment